Szpital Uniwersytecki nr 2
im. dr. Jana Biziela w Bydgoszczy

W dniu 30 maja 2020 r. nasz Szpital kończy 40 lat!

Decyzje dotyczące powstania szpitala przy ulicy Kornela Ujejskiego podejmowane były na początku lat siedemdziesiątych, kiedy to wdrażano w Polsce nowe koncepcje organizacyjne w reformowanej służbie zdrowia. Szpital był elementem tworzonej ówcześnie sieci kilkunastu zespołów opieki zdrowotnej, na które miały składać się lecznice, poradnie oraz pogotowia ratunkowe.
Kamień węgielny pod budowę szpitala wmurowano 18 lipca 1974 r.

Budowę finansowano ze środków Narodowego Funduszu Ochrony Zdrowia (NFOZ) zaś inwestorem był Wydział Zdrowia i Opieki Społecznej Urzędu Wojewódzkiego w Bydgoszczy. Szpital powstał w oparciu o projekt inż. arch. Jerzego Szanajcy z Warszawskiego Biura Projektów Służby Zdrowia, jako projekt powtarzalny. Tego typu szpitali zbudowano w Polsce kilkanaście (m. in. w Kutnie, Inowrocławiu, Pile, Gdańsku-Zaspie). Generalnego wykonawstwa podjęło się Zjednoczenie Przedsiębiorstw Budowy Obiektów Użyteczności Publicznej "Budopol" w Bydgoszczy.
Trwająca sześć lat budowa, w latach siedemdziesiątych uznawana była za bardzo szybką realizację projektu.

Uroczystość otwarcia placówki miała miejsce 30 maja 1980 r.
Z uwagi na sytuację epidemiologiczną w kraju obchody 40-lecia Szpitala Uniwersyteckiego nr 2 im. dr. J. Biziela w Bydgoszczy zostały przełożone na późniejszy termin.

Od 6 maja w Szpitalu Uniwersyteckim nr 2 im. dr. J. Biziela przywrócono możliwość prowadzenia porodów rodzinnych, zachowując przy tym szczególne środki ostrożności i zachęcając przyszłych rodziców do wcześniejszej, 10-dniowej izolacji domowej.

Zdarzają się jednak pary, które mimo iż w tym szczególnym momencie odczuwają potrzebę rodzinnej bliskości, nie decydują się na poród rodzinny ze względu na chęć zachowania szczególnej ostrożności w okresie pandemii, bądź z innych, niezależnych przyczyn, które uniemożliwiają przyjazd partnera do szpitala.

Chcąc wesprzeć pacjentki i ich rodziny w tego rodzaju trudnych sytuacjach, Szpital wraz z wieloletnim partnerem technologicznym placówki – firmą COMTEK Systems, przygotowali niestandardowe rozwiązanie, tj. możliwość transmisji wideo z sali porodowej, od momentu porodu przez okres do 2 godzin po porodzie. Wszystkim, którzy zdecydują się na taką, alternatywną formę porodu rodzinnego Klinika Położnictwa, Chorób Kobiecych i Ginekologii Onkologicznej zapewni bezpłatny dostęp do środków komunikacji oraz bezpieczeństwo transmisji online. Do dyspozycji rodzących będą tablety z dostępem do Internetu, które z takim właśnie przeznaczeniem Klinika otrzymała w prezencie od COMTEK Systems.

Podobne rozwiązanie ma wesprzeć również młodych rodziców, którzy ze względu na obowiązujący w placówce zakaz odwiedzin, nie mają kontaktu z noworodkiem pozostającym pod opieką Kliniki Neonatologii, mimo że jego mama została wypisana już do domu.

Dwa z czterech tabletów będą wykorzystywane do transmisji wideo z sali intensywnego nadzoru neonatologicznego, kreując przynajmniej namiastkę kontaktu rodzice-dziecko.

Szpital Uniwersytecki nr 2 im. dr. J. Biziela intensywnie pracuje nad wdrożeniem procedur, które mamy nadzieje wkrótce pozwolą już na bezpośredni kontakt rodziców z małymi pacjentami Kliniki Neonatologii.

Pion Położnictwa i Patologii Ciąży Kliniki Położnictwa, Chorób Kobiecych i Ginekologii Onkologicznej Szpitala Uniwersyteckiego nr 2 im. dr. J. Biziela w Bydgoszczy otrzymał Certyfikat przystąpienia do akcji „Szpital przyjazny Kangurom”.

Celem Akcji „Szpital przyjazny Kangurom” jest szerzenie wśród społeczeństwa świadomości i znaczenia kangurowania oraz wzrost poziomu świadomości kontaktu „skóra do skóry”. Należy uwrażliwiać rodziców na znaczenie tego rodzaju kontaktu w rozwoju dziecka już od pierwszych chwil po narodzinach, uświadamiać rodziców o przysługujących im prawach, zachęcać do kontynuacji kangurowania w warunkach domowych, promować zalety płynące z „rodzicielstwa bliskości”.

Akcja, prowadzona w ramach ogólnopolskiej Kampanii „Rodzice Kangury”, ma również propagować podmioty lecznicze, które wspierają rodziców w kontakcie „skóra do skóry”.